مقایسه اثربخشی گروه درمانی آموزش رفتاری مادران،خودآموزی کلامی به کودکان و دارو درمانی بر اختلال نقص توجه-بیش فعالی کودکان

در این پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای 51 نفر از دانش آموزان پسر مدارس ابتدایی شهر شیراز(8-10 سال) به صورت تصادفی در سه گروه 17 نفری برای آموزش رفتاری مادران،خود آموزی کلامی به کودکان و گروه کنترل جایگزین شدند.همچنین 22 نفر از دانش آموزان مراجعه کننده به بیمارستان حافظ و درمانگاه مطهری به شیوه در دسترس انتخاب و در گروه دارودرمانی قرار گرفتند.این پژوهش به شیوه شبه آزمایشی با طرح تکرار سنجش آمیخته دو عاملی انجام شد.در هر 4 گروه مادران توسط پرسشنامه های علائم مرضی کودک(csi-4)و سلامت عمومی(ghq)وکودکان توسط فرم فارسی آزمون عملکرد پیوسته(cpt)در سه مرحله پیش آزمون،پس آزمون و پیگیری مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفتند.نتایج متفاوتی از بررسی اثربخشی روش های مختلف درمان بر حسب ارزیابی والدین و سنجش کودکان با استفاده از آزمون تحلیل واریانس تکرار سنجش دو عاملی مختلط و آزمون های تعقیبی بونفرونی و مقایسه های جفتی بدست آمد که عبارتند از: 1-براساس ارزیابی مادران از شدت بی توجهی کودکان،خودآموزی کلامی موثرترین روش می باشد.2-بر اساس ارزیابی مادران از شدت بیش فعالی_تکانشگری،آموزش رفتاری مادران موثرترین روش می باشد.3-بر اساس ارزیابی مادران از شدت کلی علائم اختلال،آموزش رفتاری مادران و دارودرمانی موثرترین روش می باشند.4-بر اساس پاسخ های صحیح آزمودنی ها در (cpt)دارودرمانی موثرترین روش می باشد.5-بر اساس خطای ارائه آزمودنی ها در (cpt)هیچ یک از روش های درمانی در کاهش تکانشگری آنها موثر نبودند.6-بر اساس خطای حذف آزمودنی ها در((cptدارودرمانی موثرترین روش در کاهش بی توجهی می باشد.7-بر اساس سلامت روان مادران هیچ تفاوت معناداری بین اثربخشی گروههای پژوهش وجود ندارد.